Als je dit leest heb je waarschijnlijk pijn aan de buitenzijde van je elleboog. De pijn wordt erger bij grijpen en en knijpen met gestrekte arm. Denk hierbij aan het oppakken van een fles of pak melk en een stevige handdruk. De pijn is diep en intens en het beperkt je in de uitvoering van je dagelijkse activiteiten. Ongeveer 350.000 mensen krijgen er jaarlijks last van. 

Een tenniselleboog ontstaat vaak door overbelasting. Denk hierbij aan activiteiten die je normaal gesproken niet veel doet zoals uren achter elkaar een heg snoeien, klinkers leggen of intensief klussen. Je belast hiermee je onderarm spieren doordat je continue iets grijpt of vastpakt waardoor er minuscule scheurtjes/weefselschade in de spieren en pezen van je onderarm ontstaan. Uiteindelijk raakt de pees in de elleboog geïrriteerd.

Medisch omschreven is een epicondylitis lateralis een pijnlijke tendopathalogie(peesaandoening) van de gemeenschappelijke vinger- en polsextensoren(spieren die de vingers strekken en de pols/hand omhoog bewegen) ter hoogte van de laterale epicondyl(botstuk aan de buitenzijde van de elleboog). Gepaard gaande met degeneratieve veranderingen en fibrovasculaire hyperplasie (ook wel een angio-fibroblastische tendinosis).

Een tenniselleboog is een “self healing disease”. Dit betekent dat de klacht in ongeveer 80% van de gevallen na 6 maanden tot een jaar ook weer vanzelf overgaat. Wil je dit proces versnellen dan is fysiotherapie een uitkomst. Behandeling bestaat vaak uit een combinatie van diepe dwarse fricties  thv de aanhechting van de pees en (excentrische ) rekoefeningen voor de onderarm spieren. Frictie is effectief omdat de pees relatief slecht doorbloed is waardoor natuurlijk herstel langer duurt dan bij goed doorbloed weefsel. Door frictie wordt het weefsel beter doorbloed en “gekneusd” waardoor het lichaam op die plek “getriggerd” wordt om herstel aan te zetten. Kapotte cellen worden opgeruimd en nieuw weefsel wordt aangemaakt.